Planes, traines and automobiles…

Hoewel ik de film uit 1987 met Steve Martin zelf nog nooit gezien heb, voelde onze trip van zaterdag op zondag van Siem Reap in Cambodja naar Koh Samui, Thailand wel als zodanig aan. Voor mijn gevoel hebben we alle mogelijke transportmiddelen hier in de regio wel benut, de tuktuk daar gelaten… We vertrokken om 13:00 uur uit Siem Reap waar we werden opgehaald met de mini-van. De vlucht van Siem Reap naar Bangkok duurde maar 55 minuten, te weinig om je boek open te slaan. Zeker als er twee leuke (Nederlandse) kerels naast je zitten waarmee het leuk was om reisverhalen uit te wisselen. Verschillende types, de een op low budget, de ander duidelijk met een beter budget (naar later bleek ook logisch als Head of Finance van Staples Europe ;-)

De transfer van de luchthaven Don Muang Airport naar het Hualam-phong Train Station was een lokale aangelegenheid. We kozen er voor om geen taxi te nemen maar het openbaar vervoer. En dus reden we eerst een kwartiertje met de bus met alleen maar lokale reizigers en daarna een half uurtje met de metro. Met handen en voeten de weg vragen aan locals die geen Engels spreken gaat dus prima! Van Hualam-phong hadden we de nachttrein naar Surat Thani. De maaltijd aan boord was ons op weg naar Chiang Mai niet echt goed bevallen, en dus deden we van tevoren inkopen op het treinstation. Terwijl we midden in de vertrekhal stonden klonken ons geheel onbekende klanken in de oren, maar gezien het feit dat iedereen opstond was de conclusie vrij snel dat dit het Thaise volkslied moest zijn Vreemde gewaarwording, ik zie in Nederland echt niet iedereen opstaan als plotseling het Wilhelmus in Amsterdam CS gespeeld wordt. Plotseling was het ook niet, dat schijnt hier gebruik te zijn in het station, om 8:00 uur ’s morgens en 18:00 uur ’s avonds… Met de nodige proviand stapten we in de trein. We hadden genoeg, want de Engelsen achter ons maakten een opmerking over onze ‘leftovers’;-) Gelukkig hadden we deze keer ook twee coupés aan elkaar waardoor we de tussendeur open konden zetten en we een heel gezellige 4 persoonscoupé hadden.

De vooruitziende blik om ook ontbijt te halen was niet slecht. In Surat Thani stond de bus klaar en konden we direct doorrijden naar de Raja Ferry Port. Nog even van de touringcar in een soort golfkarretje naar de boot en dan direct richting Koh Samui. Uitzicht deed denken aan die beelden uit een andere film: “The Beach”. Op Koh Samui was de bestuurder van de mini-van even op het verkeerde been gezet en dus stond hij aan de andere kade. Maar dat euvel was ook in 15 minuten opgelost en dus waren we supersnel op het Thongtakian Resort. Met eigen privéstrand, wit en blinkend, rotsen links en rechts, uitzicht op tropisch regenwoud en diepblauw en groen water. Wat een Bounty-reclame! De komende dagen gaan we dus NIETS doen. Dat wordt denk ik best hard werken: zwemmen, drankje doen, meer zwemmen, Thaise massage, ritje op de scooter, weer een drankje. Hoe hou je het vol! Ik denk dat ik maar een Martini ga bestellen, ‘shaken not stirred’, om in de filmsferen te blijven…